Fim de ano _ Jarfino

Fim de ano

Automóveis

devoram a serra

rumo ao litoral,

onde a vida fica

entre parênteses.

Apesar da brisa

que desarruma

a luz desta manhã

costurada de azul,

dezembro ainda

se espanta 

com retalhos 

de memória.

E a história

se repete

sem concessões.

Jarfino

La montaron

automobiloj formanghas

survoje al marbordo,

kie vivo kushas

parenteze. 

Malgrau la brizo,

kiu malfaras la lumon

de chi tiu mateno

kudrita en bluo,

ankorau miras

Decembro

pro eroj da memoro.

Kaj ripetighas

la historio

sen koncedoj.

Maria Nazaré Laroca

Cabo Frio, 27/12/2016.

Pausa _ Paŭzo

Pausa

Neste santuário,

por um tempo,

fecho a janela

ruidosa do mundo.

Um silêncio verde

rege o trinado

de pássaros afinados.

Árvores muitas

ensaiam com graça

um balé invisível.

No açude brincam

famílias de patos;

e peixes desafiam

pescadores inábeis.

No pasto, vacas,

bois, cavalos,

simplesmente

existem.

E eu, então,

sou paz apenas,

sorvendo a liberdade

que não cabe neste poema.

Maria Nazaré Laroca

Hotel-fazenda Pousada Canário da Terra (Rio Novo).

Em 10/12/2016.

Paŭzo

En ĉi tiu sanktejo

dum kelka tempo

mi fermas la bruan

fenestron de l’ mondo.

Verda silento

direktas la trilon

de agordaj birdoj.

Arboj multaj

gracie preparas

nevideblan

baleton.

Ĉe lago ludas

familioj de anasoj,

kaj fiŝoj defias

mallertajn fiŝkaptistojn.

En  paŝtejo, bovinoj,

bovoj kaj  ĉevaloj,

simple ekzistas.

Kaj do mi fariĝas paco,

trinkante la liberon,

kiu transpasas

ĉi tiun poemon.

Bienhotelo Kanario el grundo (Nova Rivero).

Rumo _ Direkto

Rumo

O poeta carrega consigo

o peso de dezembros

que não passam, dezenas

de pássaros esquecidos.

Mas começa agora

a retirar dos ombros,

com  cuidado, o feixe

de sonhos ressequidos,

para arrojá-los sem pena

na chama da alma desperta.

Nos olhos, leva apenas

a  leveza da alegria,

pois o futuro descansa

nas águas da esperança.

Direkto

La poeto kunportas

la pezon  de decembroj,

kiuj ne pasas,  dekojn

da forgesitaj birdoj.

Sed nun li komencas

el la la ŝultroj eltiri  zorge  

la faskon  da velkintaj revoj,

por ilin forĵeti  senpene

en la flamon de l’ anim’ vekita.

En la okuloj, li nur portas

la leĝeron de l’ ĝojo,

ĉar l’ estonto ripozas

sur l’ akvo de l’ espero .

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 06/12/2016.

Aleppo

http://www.tvi24.iol.pt/videos/internacional/menina-siria-mostra-o-que-esta-a-acontecer-em-alepo/57f4c6060cf2e48931e66fe9

Aleppo

Nem Alice, nem Dorothy:

uma menina síria de sete anos

caminha entre os escombros

de uma cidade sob as cinzas

de cotidianos bombardeios.

O amanhã já veio, e ela não sabe.

Aleppo

Nek Alico, nek Dorothy:

siria sepjaraĝa knabino

piediras inter la ruinoj

de subcindra urbo

pro ĉiutagaj bombadoj.

Jam venis morgaŭo,

kaj ŝi ne ekscias.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 23/11/2016

Rascunho _ Malneto

Rascunho

Nas franjas do cotidiano,

coleciono instantes

tecidos de eternidade...

Agora é a voz 

raivosa da chuva

que roubou a noite

deste sábado  de novembro  

como tantos outros,

solitários sempre.

Malneto


En la franĝoj de l’ ĉiutagaĵo,

mi kolektas momentojn

teksitajn el eterneco...

Jen la voĉo nuna

de l’ pluvo kolera,

kiu ŝtelis la nokton

de l’ novembra sabato,

kiel tiom da aliaj,

por ĉiam solecaj.



Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 12/11/2016.

Perda _ Perdo

Perda

Houve um tempo

em que eu queria

silenciar todas as flores,

desligar os passarinhos, 

recolher o arco-íris, 

apagar o sol 

e enrolar o dia

como um tapete gasto.

           (1999)

Maria Nazaré Laroca

In: Poemas sem endereço. Juiz de Fora, MG. 2000.

Perdo

Estis tempo, 

kiam mi volis 

silentigi ĉiujn florojn, 

elŝalti la birdojn, 

kolekti la ĉielarkon, 

forviŝi la sunon, 

kaj volvi la tagon, 

kiel tapiŝon eluzitan.

Juiz de Fora, 06/11/2016.

O lenheiro _ La lignovendisto

O lenheiro

O lenheiro do meu bairro

era um gigante negro

de pura emoção e músculos.

Invadia a minha rua

com o cheiro bruto da lenha

que trazia nas costas

como um brinquedo.

Nos olhos da meninada

um prazer esquisito,

ao vê-lo passar inteiro

como um deus africano.

Eta, lenheiro, amigo,

que  trago guardado

no fundo da minha infância!

A sua ingenuidade

até hoje me comove!

Maria Nazaré Laroca In: Sem cerimônia (Poesia). Juiz de Fora, MG. 1985. / 2ª edição 2000.

La lignovendisto  

La lignovendisto  de mia kvartalo

estis giganto nigra
el pura emoci’ kaj muskoloj.

Li invadis mian straton
per kruda odoro de l’ ligno,
kiun li alportis dorse

kiel ludilon.

En la okuloj de l’ knabaro
stranga plezuro, tiam
kiam li marŝis impone
kiel afrika dio.

Ha, lignovendisto, amiko,
kiun mi gardas

en la fono de mia infanaĝo!
Min kortuŝas via naivo

ĝis hodiaŭ!

Juiz de Fora, 02/11/2016.